Overleven in de supermarkt
Loerend lopen we door de winkel, naar elkaar kijkend als een potentiële corona-besmettingshaard. Ik schuif mijn kar snel naar voren als de vrouw met kind weer nadert, die me net raaklings passeerde… Een jongen komt aan mijn rechterkant uit een winkelpad (zoef), wie heeft er voorrang en hoe houden we afstand? Ik steek mijn arm naar rechts. Het is alsof ik op de fiets een verkeerskruispunt nader. Het gaat goed, de jongen slaat op zo’n 1,5 meter afstand net als ik rechtsaf (uch). Verkeersborden in de supermarkt zijn misschien niet langer een overbodige luxe, maar waar zet je ze neer? (ehm)
Als ik dan na het noodzakelijke gedraai en gekeer eindelijk klaar ben, werkt de zelfscankassa maar niet. Een paar boze blikken op zo’n 1,5 meter afstand geven aan dat ik te lang in de weg sta en ik roep bijna wanhopig naar de dame achter de informatiebalie hoe ik het ding in hemelsnaam aan de praat krijg (plz). Een vriendelijke supermarktmedewerkster komt naar me toe en alsof de duvel ermee speelt, komt het scherm op hetzelfde moment in beweging. ‘U brengt geluk’ lach ik, tegelijk golft de opluchting door me heen… Het valt me bij het verlaten van de supermarkt (oef) nog op dat er bij de gewone kassa geen rij staat.
Ok, ik heb het een beetje zwaar aangezet en het zal ook vast aan mijzelf liggen, maar man wat vreet het in het huidige tijdsgewricht een energie om een beetje gewoon te functioneren. En dan die kuchjes af en toe… Die komen natuurlijk door de droge lucht en het meestal snelle tikwerk dat ik doe. Ik probeer ze dan ook van me af te zetten. Als ik een vrij hevig kriebelhoestje krijg (uch), schiet de angst echter toch even omhoog. Het zou toch niet, het zou toch niet… Maar, tjah?! Ik ben fit en ik heb afgezien van een wat hoge bloeddruk geen chronische ziekte. Dus er zijn weinig tot geen redenen om me druk te maken. Wat overigens sowieso geen zin heeft, gewoon niet doen, helemaal niet doen, kappen daarmee (how)!
Het komt waarschijnlijk ook door al dat nieuws, waaraan ik me maar moeilijk kan of laten we eerlijk zijn, wil onttrekken. Ik sta op met corona en RIVM, schrijf er dagelijks over en ga ermee naar bed. Misschien moet ik dat laatste maar even niet meer doen en voor het slapen gaan een goed boek lezen, mediteren/wegdromen of de Belgische Wie is de corona, oh nee mol, kijken (ehmmm-zzz).
